Oever

Jip (ook ‘Jippie’ genoemd door oma ‘alsof ik iets om te vieren ben’) worstelt met de opdracht om een zelfportret te tekenen. Nochtans is hij een excellent observator. Van insecten, bijvoorbeeld, of van klasgenoten, of van zijn boezemvriend Oever, die zijn jaar moest dubbelen. De vriend waarvoor Jip zelfs met alles ophield, zodat ze weer samen in de klas zaten. Maar zichzelf tekenen? Nee, dat lukt Jip niet. Nadenken tot je hersenen overkoken en hunkeren naar de jongen wiens hart naar je lonkt, daarentegen: daarin is Jip kampioen.

Jip (de fronser, de blozer, de tekenaar) is iemand die je in je hart zal sluiten, die je vertedert en ontroert. Hij maakt je bovendien helemaal warm voor de wonderlijke wereld van insecten.